Dit is het kasteel in de lus van mevrouw Peregrini. Hier spelen de kinderen zowel binnen als buiten. Op dit moment valt de avond en de Duitsers komen met hun vliegtuigen bommen werpen. Maar geen nood: telkens als de bom op het kasteel belandt, is het een uur erna weer in perfecte staat door de lus!

Dit is het geweer van opa Abraham. Hiermee heeft hij wel duizenden soldaten gedood en ook schepsels. Net zoals Jakob was ook Abraham in de lus terechtgeraakt, maar na verloop van tijd ging ie eruit om oorlog te voeren. Hij kwam nooit terug.

  

Dit is het oog van de zogezegde helpers van de hulsels: ‘schepsels’. Ze werden gekenmerkt door geen iris of oogkleur te hebben, maar in de plaats een wit en dood oog. De taak van de schepsels is om bijzondere kinderen te zoeken, zodat de hulsels die op hun beurt kunnen opeten. Een job voor het leven dus!

  
Dit is opa Abraham. Hij ziet er een leuke en vriendelijke man uit, maar in werkelijkheid verklaarde iedereen hem tot gek. Hoe zou je zelf denken, iemand die ‘monsters met drie tongen’ zag? Maar uiteindelijk begreep Jakob waarom hij dit zei. Dit was zijn speciale gave en daarom was hij een bijzonder kind, en Jakob erfte dit van z’n opa.
 

Dit is opa Abraham met zijn vriendin Emma, een bijzonder kind dat vlammen kan werpen. Emma was oh zo verdrietig wanneer Abraham uit de lus ging, zeker wanneer ze weet dat hij nooit meer terugkomt. Op één of andere manier werd Jakob verliefd op Emma, en dat was wederzijds. Met een kus op het strand waren ze verenigd voor altijd.

Dit is mevrouw Peregrini. Nu, ja, dit is ze, vermomd in een zwarte valk. Dit deed ze wanneer ze op onderzoek uit ging buiten de lus, wanneer de tijd dus effectief door ging. Maar er was ook nog een nadeel. Als ze in deze metamorfose uit de lus is, is ze zéér kwetsbaar. Ze moet dus op haar hoede zijn voor de angstaanjagende hulsels en schepsels.

VAN MAXIME EN ARNAUD